Een zoektocht naar hoop. Deel 1

Op een dag die begon als elke andere, veranderde ons leven plotseling en onomkeerbaar. Mijn schoonzus was vermist en met haar verdween ook onze rust, ons vertrouwen en het gevoel dat alles wel goed zou komen. Wat volgde was een zoektocht die ons confronteerde met wanhoop, hoop, machteloosheid en intense verbondenheid. In deze emotionele rollercoaster kregen we steun uit onverwachte hoek: het Veteranen Search Team, mensen met hart en daadkracht, die ons niet alleen hielpen zoeken, maar ook voelden wat wij voelden. Dit verhaal is een eerbetoon aan hen, maar vooral een weergave van de rauwe werkelijkheid achter een vermissing hoe het is om te zoeken, te wachten, te hopen... en soms te verliezen.

Het is een maandagavond als ik gebeld word door Jan, mijn zwager. Wat vreemd dacht ik nog, iedereen weet dat ik maandagavond brandweer oefenavond heb. En dat het vreemd was is wel gebleken.

Jan vroeg of ik Jolien nog gesproken had. Nee, dat had ik niet. Waarom deze vraag? Ze had een afspraak bij de psych, is daar niet verschenen en we kunnen haar niet bereiken. Wat moet ik nu? Ik hoorde bij Jan paniek in zijn stem.

Bij mij gingen alle alarmbellen gelijk rinkelen. Dit was niet goed.

Ik drong er bij Jan op aan om gelijk de politie te bellen en uit te leggen wat haar toestand is en dat ze nu al een tijdje verdwenen is. Dit heeft Jan direct gedaan en nadat Jan uitgebreid zijn verhaal aan de politie had verteld pakte de politie de vermissing direct als urgent op. Dit gedrag van Jolien was totaal afwijkend van haar normale gedrag en er was gevaar voor haar welzijn.

Na een korte nacht kregen we te horen dat haar auto gevonden was op een parkeerplaats in het bos bij Vierhouten. Samen met mijn zwager en neefje sprongen we in de auto om te kijken of we daar iets konden betekenen.

Na een lange rit en een omleidingsroute in het bos werden we tegen gehouden door iemand van de marechaussee. Nadat we aangegeven hadden dat we familie waren van de vermiste mochten we doorrijden. Hij gaf nog aan dat de locatie niet te missen was.

Daar was geen woord van gelogen.

De hoeveelheid auto’s die we langs het bospad zagen staan was enorm en we vroegen ons hardop af wat al die auto’s hier deden.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de parkeerplaats waar, achter rood/wit lint, de auto van Jolien stond. Van Jolien geen spoor. Er stonden enkele politieauto’s en enkele voertuigen en aanhangwagens die we niet konden plaatsen.

We werden door de politie opgevangen en naar de officier van dienst gebracht. Hij vroeg ons of we konden bevestigen of de auto achter het lint van Jolien was. Buiten het kenteken herkende we duidelijk de auto waarop de officier van dienst ons vroeg om enkele brieven te lezen die in de auto aangetroffen waren omdat er mogelijk aanwijzingen in stonden die wij als directe familie herkenden.

Het lezen van de brieven was erg zwaar en emotioneel en ondanks het feit dat we er geen aanwijzingen in lazen begrepen we de noodzaak om ze te lezen.

Om een beetje bij te komen van de indrukken stelde de officier van dienst voor om even een bakje koffie te halen bij de verzorgingsaanhanger. In eerste instantie ging ik ervan uit dat deze verzorgingsaanhanger van de politie was. Met mijn brandweer achtergrond ben ik het gewend dat er bij grotere incidenten een eigen verzorging unit aanwezig is.

Een beetje van slag maar een bakkie halen.

In de verzorgingsaanhanger trof ik geen politie maar mensen gekleed in blauwe jassen met een logo van het VST erop. Ik had geen idee wat dit voor eenheid was.

We werden geholpen door Mariska. Nieuwsgierig als ik ben vroeg ik haar gelijk wie zij waren en wat ze hier deden want buiten de verzorgingsaanhanger zag ik nog meer stevig materiaal in de omgeving staan.

Vriendelijk keerde Mariska de vraag om. Mag ik vragen wie jullie zijn? We delen niet zomaar informatie met derden.

Na we kenbaar gemaakt hadden dat we directe familie van de vermiste zijn veranderde er gelijk wat bij Mariska. Nadat we voorzien waren van koffie nam ze ons mee naar de commandopost waar Dennis achter 2 grote schermen zat.

Mariska vertelde Dennis dat we familie van de vermiste waren en onbekend zijn met wat het VST doet. Dennis nam ruim de tijd om uit te leggen wat het VST is en vooral wat ze aan het doen waren.

Dennis was op dat moment de inzetcoördinator van het VST en al die auto’s langs het bospad zijn van de vrijwilligers van het VST. Ik vroeg me hardop af waar al die vrijwilligers nu waren. Dennis gaf aan dat alle vrijwilligers verdeeld over sectoren het bos aan het uitkammen waren waarbij hij op een kaart, geprojecteerd op een van de schermen, liet zien hoe de vrijwilligers, ingedeeld in verschillende groepen te werk gingen.

Het voelde gelijk vertrouwd, het voelde goed en gaf hoop. Mijn eerste gedachte was “dit zijn professionals die weten waar ze mee bezig zijn. Achteraf gezien had ik op dat moment eigenlijk nog geen besef hoe groot en gestructureerd dit team echt is.

Het eerste besef kwam rond het middaguur toen om de beurt een team uit het bos stapte om te lunchen. Ieder teamlid was herkenbaar aan een geel hesje met het logo van VST.

Een team bestond uit ongeveer 15 personen.

Er leek geen eind aan te komen. Na de pauze van een team kwam er een volgend team en dat ging maar door tot alle 80 vrijwilligers gegeten hadden. Nadat een team gegeten had riep iemand “5 minuten” en inderdaad, na 5 minuten verdween de groep weer het bos in.

Wij stonden hier op een afstand naar te kijken en werden bevangen door emotie dat er zoveel mensen, zo gedisciplineerd en vrijwillig, op zoek zijn naar onze vrouw, moeder en schoonzus.

Rond 19:00 werd de zoekactie voor deze dag gestaakt. Het zoeken is voor de teams erg intensief en de scherpte gaat er na een lange dag vanaf. Het afnemen van de scherpte en het risico om iets te missen in het donker doet de inzetcoördinator besluiten op voor vandaag te stoppen en morgen bij eerste daglicht weer verder te gaan.

Zwaar beduusd gingen wij naar huis. Ik begrijp het veiligheidsaspect maar hoe nu verder? Want dit is niet goed en zijn er morgen dan wel weer zoveel mensen om te zoeken????

Tijdens de terugreis hadden wij besloten om morgen terug te gaan en zelf mee te gaan zoeken.