Op een dag die begon als elke andere, veranderde ons leven plotseling en onomkeerbaar. Mijn schoonzus was vermist en met haar verdween ook onze rust, ons vertrouwen en het gevoel dat alles wel goed zou komen. Wat volgde was een zoektocht die ons confronteerde met wanhoop, hoop, machteloosheid en intense verbondenheid. In deze emotionele rollercoaster kregen we steun uit onverwachte hoek: het Veteranen Search Team, mensen met hart en daadkracht, die ons niet alleen hielpen zoeken, maar ook voelden wat wij voelden. Dit verhaal is een eerbetoon aan hen, maar vooral een weergave van de rauwe werkelijkheid achter een vermissing hoe het is om te zoeken, te wachten, te hopen... en soms te verliezen.
Na een korte nacht met weinig slaap zijn we na een lange reis weer aangekomen in Vierhouten.
Onze eerdere angst dat er vandaag niet zoveel vrijwilligers van het VST zouden komen als gisteren bleek ongegrond. Het bospad stond net zo vol als de dag ervoor. Op de parkeerplaats stond nog een handje vol vrijwilligers in gele hesjes te wachten tot hun groep compleet was. Er waren nog steeds vrijwilligers aanrijdend.
Wij liepen direct naar de commandopost voor de stand van zaken.
Even voor de beeldvorming, de commandopost is een flinke bus die omgebouwd is tot commandowagen met zitplaatsen, een tafel en beeldschermen met diverse kaarten van het gebied waarin allemaal vakken waren getekend en afgevinkt werden als een gebied doorzocht was. Vanuit deze bus werd de gehele actie gecoördineerd en vond ook overleg met de politie en boswachters plaats.
Het VST moet het doen van donaties en sponsoring. Het is ongelofelijk om te zien wat er staat.
We werden bijgepraat over de stand van zaken. Wat er gisteren doorzocht is en wat de planning van vandaag was. Op een team na waren alle teams alweer aan het zoeken. Wij waren enorm verbaasd dat er dus weer zoveel mensen op de been waren om mijn schoonzus te vinden. Ik vroeg of we met het laatste team mee mochten om mee te zoeken.
Dat was niet de bedoeling en na uitleg werd wel duidelijk waarom niet.
Alle vrijwilligers hebben een achtergrond bij defensie, brandweer of politie. Mijn reactie was dan ook direct dat ik dan prima kon aansluiten omdat ik ook brandweerman ben. Nogmaals kreeg ik een nee te horen. Er was begrip voor onze wens om mee te zoeken maar emotie is op zo’n moment een slechte raadgever.
Daarnaast hebben alle vrijwilligers een training gevolgd over hoe er gezocht moet worden en waar men naar moet kijken. Zeker ik met mijn brandweer achtergrond zat vol vragen en allemaal werden ze net zo netjes beantwoord.
Weet je wat? Zei Dennis, als je wil gaan we zo kijken bij een team. Er zit een team hier niet ver vandaan en die gaan zo vanaf deze weg een nieuw zoek gebied in. Dan krijg je er beeld bij. Goed idee!
Aangekomen bij de weg was er niets te zien. Wij stapte uit de auto en zeiden tegen elkaar dat we waarschijnlijk op de verkeerde plek stonden. Nee hoor zei Dennis. Ze zijn zo hier, luister maar.
We hoorden inderdaad iemand wat commando’s roepen en binnen een aantal minuten kwam er een team op linie het dichte bos uitlopen.
Een van de mensen had kort contact met Dennis en na een kort overleg vertrok deze weer naar de linie. Met een enkele commando stapte de linie weer net zo strak uit het zicht het bos in.
Oké, dit is strak en gedisciplineerd. Het kwartje viel en het was voor mij duidelijk dat we alleen maar in de weg zouden lopen.
Wat kunnen we dan doen vroeg ik Dennis. Julie zijn hard aan het werk en wij staan hier maar niets te doen. Dennis antwoorde net zo rustig en kalm als altijd. Ga dan de wandelroute lopen zoals hier op de borden aangegeven. Dit kan jullie rust geven en weten wij waar we jullie kunnen vinden als er nieuws is.
Oké, bedankt. Dat gaan we doen. Man! Wat was dat zwaar. Een beetje door het bos lopen is voor elke gezond mens goed te doen. Maar de gedachte dat achter elke boom of plekje je schoonzus kon leggen met het zo intensief en zwaar.
Bij iedere bocht of glooiing waren we er van overtuigd dat ze daar moest ze liggen, nergens op gebaseerd maar zo voelde het voor ons. En dan iedere keer toch weer niets vinden en toch weer door. Keer op keer, op keer.
Na de wandelroute van ongeveer 6 km waren we dan ook versleten en hadden we nog meer respect voor alle vrijwilligers van het VST. Zeker met de gedachte dat deze door het dichte bos liepen en nog niet eens over de wandel route.
Helaas ook deze dag werd mijn schoonzus niet gevonden en de moed was bij mijn zwager al aardig in zijn schoen gezakt. Door de inzet van het VST was mijn moed alleen maar aangewakkerd.
Maar nu?
Morgen gaan we weer zoeken en met de uitkomst van die dag zal de Politie bepalen of ze door gaan was het antwoord van Dennis. Oke en zijn julie dan weer met zoveel mensen?
Zeker wel. Antwoorde Dennis.
Super fijn natuurlijk, alleen was het voor mij niet voldoende en de drang om mee te zoeken was groter geworden. Is het goed als ik morgen met wat brandweer maten kom en we dan op de fiets poster gaan hangen in de buurt?
Was geen probleem als we van elkaar maar weten wat we doen en waar we elkaar kunnen vinden.
Gelukkig ik mocht wat. Er werden wat Brandweer maten opgetrommeld. Matthijs regelde posters die ik met Eric en Robert op de fiets zouden gaan verspreiden.
Donderdag dag 3:
Fietsen en posters waren ingeladen en met wat hulptroepen op weg naar Vierhouten.
Ter plaatse aangekomen kort overleg met Richard die deze ochtend de rol van Dennis overnam. Een ander gezicht, dezelfde rust. In de commandopost besprak Richard samen met wat boswachters en de politie de stand van zaken. Hier werd door de politie medegedeeld dat dit waarschijnlijk de laatste dag zou worden.
Bam! Dat was effe een binnenkomer maar het is zoals het is en we hebben vandaag nog. Iedereen ging er nog steeds vol voor. Wederom een grote hoeveelheid mensen van het VST en de omvang van het al doorzochte gebied was enorm te noemen.
Na een ronde door het bos gefietst te hebben en bij elk bankje en paal een poster opgehangen te hebben waren we snel klaar en nu?? Na Overleg kwam er een rechercheur met het idee om camerabeelden te zoeken in de omgeving. Na een aantal huizen kwamen we aan op de kruising waar we de eerste dag werden tegen gehouden door de marechaussee.
Bij een woning grenzend aan de kruising vonden we een camera. Aangebeld of we de beelden mochten bekijken en hier werden we zo gastvrij ontvangen dat het ook niet te bevatten is. Ga maar zitten hier staat de computer en dit is het programma kijk maar wat je kan vinden.
Op deze beelden zien we op de dag van de vermissing de auto van mijn schoonzus door het beeld rijden in de richting van de parkeerplaats waar de auto later werd aangetroffen en weten we dat het anderhalf uur later donker was. Complete ontlading natuurlijk want we hebben nu iets tastbaars. Snel terug naar de commandopost om dit nieuws en beelden te delen.
Bij terug komst werd het nieuws van harte ontvangen, echter kregen we ook te horen dat de politie heeft besloten dat de zoekactie einde van de dag gestaakt zou worden.
Een grote teleurstelling maar de strijd was nog niet gestreden want er waren wederom zo’n 80 vrijwilligers nog steeds aan het zoeken.
Helaas, na terugkomst van het laatste team was er nog steeds niets gevonden.
De teleurstelling was bij iedereen groot. We hebben het VST en de laatste zoekende hartelijk bedankt voor hun geheel belangeloze werk, wat een top prestatie. Afgelopen dagen zoveel verschillende gezichten gezien. Mensen uit heel het land zijn langs gekomen om te zoeken maar helaas zonder resultaat. Wat waren we en zijn we nog steeds dankbaar wat deze mensen voor ons betekend hebben.
Op de terugweg besloten we dat wij het er niet bij laten zitten. Morgen gaan we zelf een plan maken. De kans dat mijn schoonzus nog leeft zal vervlogen zijn maar we willen haar lichaam terug vinden.
Met de kennis die we opgedaan hebben van het VST gaan we een plan maken. Onze leidinggevende van de brandweer, Luuk, heeft een nuchtere kijk heeft op zaken en zal het voortouw nemen.
Vrijdag Dag 4:
We gebruiken deze dag om een planning te maken. Het vraagt nogal wat om mensen en materiaal te regelen voor zo’n zoekactie. Veel brandweer collega’s zijn hierbij betrokken geweest. Gelukkig mag ik zelf ook werken in een organisatie waar we heel snel en strak kunnen schakelen.
Het is gelukt. We hebben veel mensen en materieel geregeld om morgen zelf te gaan zoeken.
Totdat ik via via te horen krijg dat ik contact op moet nemen met het VST.
Dus we gaan bellen. Wat zou er zijn? Is ze toch gevonden? Er gaat heel snel van alles door je heen. “We horen dat jezelf een actie op poten heb gezet om zaterdag zelf te gaan zoeken klopt dat?” Uhm zeker. Helemaal niet te nadelen van jullie maar ik kan en wil niet opgeven. we willen een lichaam vinden zodat het voor eenieder af te sluiten is.
Dat begrijpen we volledig maar zou je dat een dag kunnen uitstellen? Want??
We hebben alles nog eens nagekeken en hebben de politie gevraagd voor een extra dag. We mogen nog een dag zoeken. Dat gaan we morgen doen en dan willen we niet dat we elkaar voor de voeten lopen. Anders raken we het overzicht kwijt.
Oke, dan gaan wij niet zoeken maar kom ik zelf wel weer als dat goed is. Je bent natuurlijk van harte welkom.
Helder en duidelijk. We spreken dezelfde taal is wel gebleken afgelopen week. Duidelijke communicatie en wederzijds vertrouwen is hierin het sleutelwoord geweest.
Wat een team en daadkracht. Die situatie is voor ons heel vervelend maar wat voel ik me thuis tussen deze mensen.
Quietis semper et paratus, Altijd kalm en paraat.
